“ศามน” (พัชฏะ นามปาน) หนุ่มวัยทำงาน ตำแหน่งหน้าที่การงานดี เป็นถึงหัวหน้าฝ่ายบริษัทคอมพิวเตอร์ยักษ์ใหญ่ในสหรัฐอเมริกาทั้งๆ ที่ยังอายุไม่มาก เขาเกิดที่เมืองไทยแต่ไปเติบโตที่อเมริกา เพราะต้องติดตามพ่อที่ทำงานเป็นทูตอยู่ที่นั่น
บ่วง วันที่ 6 มิถุนายน 2555 ละครย้อนหลัง บ่วงตอนจบ
ละครบ่วง ตอนจบ คลิปละคร บ่วงตอนจบ
หลายวันต่อมา…
ในงานสวดศพทำบุญให้คุณหญิงอบเชย ก่อนจะเชิญศพไปวัดเพื่อเผา รัมภายืนรับแขกคนเดียว น้อย แอน เจี๊ยบ เดินมาหา
“เขาลือกันว่ามีพระมาปราบ ที่บ้านนี้ไม่มีผีแล้วจริงไหมคะ” น้อยถาม
“เชิญเข้าข้างในก่อน” รัมภายิ้มให้
“นังเดือนแรมเป็นบ้าเพราะมันทำของใส่คุณมน แล้วของเข้าตัวจริงไหมคะ” แนนถามอีก
“นั่งก่อนเถอะค่ะ”
“แล้วคุณศามนไปไหน หรือว่า ยังโดนของอยู่” เจี๊ยบสงสัยเช่นกัน
ขณะเดียวกัน ศามนที่บวชพระแล้ว เดินเข้ามา อนุกูลเดินถือย่ามติดตาม น้อย แอน เจี๊ยบตะลึง ขณะที่พัชนี วรรณศิการู้แล้ว ชี้ให้เด็กๆดูว่าพ่อมาแล้ว เจี๊ยบตบปากตัวเอง
“อุ๊บ นี่แน่ะปากไม่ดี”
พระสงฆ์สวดอยู่ พระศามนนั่งสำรวมที่มุมหนึ่ง ท่ามกลางแขกที่มาฟังสวด
เมื่อเคลื่อนย้ายศพ พระศามนเป็นผู้ถือสายสิญจน์เดินนำโลงศพมาตามทาง ไปเผาที่เมรุวัด ทุกคนอยู่ ณ ที่นั่นกระทั่ง ควันจากการเผาลอยขึ้นฟ้า รัมภามองควัน ยกมืออธิษฐาน
“ขอให้คุณแม่ไปสู่สุคตินะคะ แล้วพบกันใหม่ค่ะ”
ครูบาขวัญนั่งปักกลดที่เดิม แพงยกมือไหว้ถามอย่างอ่อนโยนไม่บ้าแล้ว
“เมื่อไหร่ แพงจะได้ไป เหมือนคุณหญิงอบเชย”
“จะเป็นอิสระก็ต้องหมดหนี้ก่อน มีเจ้าหนี้เหลืออยู่ไหมล่ะ”
ขณะเดียวกัน ช่วงเดินนำพระศามนเข้ามา เอาอาสนะให้พระศามนนั่งสนทนากับครูบาขวัญเมือง ทั้งสองกราบครูบาขวัญเมือง ช่วงแนะนำ…
“พระศามน ท่านต้องการมาเรียนวิชาจากพระคุณเจ้า”
ช่วงพูดแล้วเดินแยกไป
“จะเรียนวิชาอะไร”
“ผมเรียกไม่ถูก แผ่เมตตา ให้อภัย ไม่ทราบครับ”
“เมตตาจิต ไม่มีรูปแบบ ไม่มีพิธีการ แค่ตั้งจิตให้มั่นคง”
พระศามนพยักหน้าเข้าใจ แล้วเริ่มนั่งสมาธิ หลับตา ถอดจิตออกมาในชุดประจำของคุณหลวง กลายเป็นคนธรรมดา ศามนตกใจมองตัวเองที่ถอดจิตออกมา ขณะที่ร่างที่เป็นพระยังอยู่ที่เดิม ศามนมองไปรอบๆเห็นแพง
“แพง”
“คุณหลวง”
ศามนเดินมาถามอย่างเมตตา
“เป็นยังไงบ้าง”
แพงเห็นศามนก็ร้องไห้ออกมา เพราะรอคอยศามนมาตลอด
“แพงขอโทษ แพงขอโทษ แพงไม่ได้ตั้งใจ”
ศามนยักหน้าให้
“ที่บวชนี่ บวชให้นะ”
“คุณหลวง!” แพงตกใจ คาดไม่ถึง
ศามนนั้นได้รับรู้อดีตจากรัมภา ตั้งแต่ว้าที่เขาเห็นรูปแพง รัมภาได้ขอให้เขาอภัยให้แพง เพื่อจะได้ไม่มีบ่วงเวรต่อกันอีก
“ฉันไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมา ฉันอโหสิให้แล้วนะ”
แพงนั่งร้องไห้โฮ ก้มตัวลงไปอย่างนอบน้อม เอามือเข้าไปแตะเท้าศามน ก้มหน้าลงไปด้วยความเคารพรักบูชา ซาบซึ้งใจมาก แพงพูดกับศามนขณะก้มหน้าอยู่
“คุณหลวง ยังคงมีเมตตาต่อแพงเสมอ จิตใจของคุณหลวงบริสุทธิ์เหมือนเพชรแท้ คุณหลวงเป็นอย่างนั้นมาตลอด”
ศามนจับหัวแพงให้พร
“ไปดีเถอะนะแพง ไปจากตรงนี้เสีย อย่ามีเวรกรรมต่อกันอีกเลย”
ศามนถอยออกมา แพงหยุดร้องไห้ตั้งสติ แล้วกลับมานั่งสมาธิ ครูบาขวัญเมืองสวดพึมพำให้พรส่งวิญญาณ
ร่างของแพงหายวับไป
พระศามนค่อยๆลืมตาขึ้น งุนงง มองตัวเอง มองไปรอบๆ
“แพงไปไหนครับ หายไปไหน”
“เมื่อหมดหนี้ เขาก็หมดห่วง เขารอที่จะขอโทษท่าน”
“เขาไปเกิดใหม่ ไม่ต้องวนเวียนทุกข์ทรมานแบบเดิมแล้วใช่ไหมครับ”
ครูบาพยักหน้า
“ไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่สูงขึ้น”
“ไปเกิดเป็นคนไหมครับ”
ครูบาขวัญเมืองยิ้มให้ ไม่รับไม่ปฏิเสธ
“ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ทำร้ายร่างกาย เป็นกรรมหนัก เมื่อถึงเวลาใช้กรรม ต้องอดทน ชดใช้เขาให้จบสิ้น ไม่มีทางหลีกหนีเพราะนี่คือกฎธรรมชาติ”
ครูบาขวัญเมืองตอบกลางๆ พระศามนพยักหน้าเข้าใจ เมื่อถึงกำหนดที่ตั้งใจไว้ พระศามนกราบลาสิกขาบทกับพระอุปัชฌาชย์ และกลับไปบ้าน
รัมภาควบคุมดูแลช่างมาปรับปรุงเรือนเล็ก ช่างเอาหน้าต่างลูกกรงออก เปลี่ยนบานหน้าต่างใหม่ให้ดูไม่เหมือนห้องขัง ทาสีใหม่ ตกแต่งใหม่ เพื่อให้เรือนเล็กดูอบอุ่นขึ้นเพื่อเป็นสถานที่ปฎิบัติธรรมต่อไป
หลายเดือนต่อมา…
ศามนเดินมาดูเรือนเล็ก ที่กลายเป็นเรือนสวยงาม ดูอบอุ่นไม่น่ากลัว เป็นห้องโล่งสำหรับปฎิบัติธรรม มีโต๊ะหมู่พระ มีโต๊ะให้วิทยากรนั่ง ที่ประตูมีป้าย “ศูนย์ปฎิบัติธรรมเมตตาบารมี” เป็นป้ายด้านหน้า
รัมภาเดินเข้ามาพร้อมเด็กๆ
“คุณศศิรับปากแล้วค่ะ ว่าจะมาสอนธรรมะ ในงานเปิดศูนย์ปฏิบัติธรรมให้เรารอบแรกมีคนมาเรียนสักยี่สิบคนเห็นจะได้”
ศามนมองภูมิใจ
“เปิดได้จริงๆแล้วสินะ”
“จะไม่มีตำนานที่น่ากลัว ที่เรือนเล็กแห่งนี้อีก”
“หวังว่าพวกท่านจะได้รับบุญกุศลในครั้งนี้นะ”
รัมภาพยักหน้า เด็กๆที่ไปเล่นอยู่มุมหนึ่งที่เป็นสวนหน้าเรือนเล็ก ส่งเสียงร้องตื่นเต้น
“ลูกหมา ทำไมมาอยู่ตรงนี้”
“จริงด้วย น่ารักจังเลย”
เด็กทั้งสองเจอลูกหมาน้อยสีดำ นอนหลับอยู่ในพงหญ้า จึงเข้าไปอุ้ม
“ระวังมันกัดนะลูก”
ศามนเดินไปรับหมามาดู
“แถวนี้ไม่มีพ่อแม่หมานี่ฮะ มาได้ยังไง” รัสตี้ถาม
“เราเคยเห็นหมาตัวนี้ครั้งหนึ่ง” ไลล่าบอก
“จริงหรือ”
“ตอนโดนผีหลอกครั้งแรกไงครับ” รัสตี้เล่า
รัมภาอึ้งมองหน้าศามน
“เราเลี้ยงไว้ได้ไหมคะ อุ๊ยดูสิ ท่าทางมันจะชอบแด๊ดดี้”
ไลล่าตื่นเต้น หมาน้อยเลียที่มือของศามน…ภาพในอดีตแว่บเข้ามา เมื่อครั้งที่หลวงภักดี พูดถึงแพงให้กล้าฟังว่า…
‘สายตาคู่นั้นของนาง เหมือน ไม่ใช่แค่เสน่หา ไม่ใช่แค่ทาส แต่สายตานั้นเหมือน…’
‘เหมือนสัตว์เลี้ยงที่รอคอยเจ้านายของมัน!” กล้าบอก
ศามนมองเจ้าหมาน้อยนานจนรัมภาแปลกใจ
“มีอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก บางเรื่องไม่อาจรู้ ไม่จำเป็นต้องรู้ รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ตกลงให้เราเลี้ยงนะคะ” ไลล่าถาม
“จ้ะ เราสี่คนจะช่วยกันเลี้ยงมัน”
เด็กๆร้องเย้ด้วยความดีใจ แล้วรับลูกหมาให้ไปวิ่งเล่น รัมภากับศามนยืนกอดกัน ดูเด็กๆเล่นกับหมาน้อยอยู่หน้าเรือนหลังเล็ก ที่กลายเป็นเพียงแค่ตำนาน
บ่วงจบบริบูรณ์
ดูคลิปละครบ่วงตอนจบ / บ่วง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น